1 listopada 1950 r. papież Pius XII zdefiniował dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny. Z teologicznego punktu widzenia dogmat ten mówi, że ciało Najświętszej Maryi Panny nie uległo rozkładowi powodowanemu przez śmierć, ale przeszło wprost ze stanu bytowania ziemskiego do stanu ciała uwielbionego. Ale wierzącym uroczystość Wniebowzięcia mówi jeszcze jedno: Maryja, owa "Niewiasta obleczona w słońce", "wielki znak na niebie" (Ap 12,1) - jak mówi o Niej Apokalipsa św. Jana, przypomina nam, że my także jesteśmy przeznaczeni do tego, by kiedyś z ciałem i duszą przebywać w niebie, przypomina nam, że naszą ojczyzną nie jest ziemia, ale niebo. Jak czytamy w przeznaczonej na dzisiejsze święto prefacji: "Najświętsza Maryja Panna została wzięta do nieba, aby być dla nas [...] znakiem niezawodnej nadziei" .

Kiedy o tym myślę, przypomina mi się anegdota o człowieku, który znalazł jajko orła i podłożył je do kurzego gniazda. Orlątko wychowywało się z kurczakami i nabrało wszystkich ich zwyczajów. Rozgrzebywało ziemię w poszukiwaniu robaków, spało na grzędzie, trzepotało skrzydłami i było w stanie wzbić się najwyżej kilkadziesiąt centymetrów nad ziemię. Mijał czas. Któregoś dnia podrastający już orzeł zobaczył w górze nad sobą wspaniałego ptaka, który szybował majestatycznie nad ziemią, walcząc z przeciwnym wiatrem. "Kto to jest?" - spytał. " To król ptaków, orzeł" - odpowiedział kogut, rozgrzebujący ziemię w pobliżu - "on należy do nieba; my należymy do ziemi, jesteśmy tylko kurami". "Należymy do ziemi, jesteśmy tylko kurami" - powtórzył smutno dorastający orzeł i powrócił do rozgrzebywania ziemi w poszukiwaniu robaków.

Święto Wniebowzięcia Matki Bożej wzywa nas do tego, byśmy nie popełnili pomyłki młodego orła. Żyjemy na ziemi, jesteśmy zabiegani wokół tylu przyziemnych spraw. One są konieczne do życia, ale nie możemy zapomnieć, że na tym nasze życie się nie kończy. Nie jesteśmy stworzeni dla ziemi. Jesteśmy stworzeni dla nieba. Tam mamy kierować nasz wzrok. Tam jest nasza ojczyzna.