Kwiaty doniczkowe o przewieszających się pędach muszą mieć specjalne miejsce – takie, w którym ich pędy będą mogły spokojnie się zwieszać. Idealnie nadają się do postawienia na wysokich półkach lub regałach, ale bardzo efektownie prezentują się też we wszelkiego rodzaju wiszących doniczkach. W uprawie nie są wymagające, trzeba tylko pamiętać, by nie były w przeciągu.
Ceropegia woodii
Roślina wymaga dużej ilości światła, ale rozproszonego (nie bezpośrednio na słońcu). Latem lubi mieć ciepło (20-25oC), zimą woli nieco niższe temperatury. Ponieważ gromadzi wodę, nie trzeba jej często podlewać – robi się to dopiero wtedy, gdy wierzchnia warstwa ziemi przeschnie. Trzeba też zadbać o to, żeby ziemia była przepuszczalna (ziemię kwiatową można wymieszać z piaskiem), a w doniczce koniecznie zrobić odpływ.
Dawniej to popularne pnącze zwano scindapsus. Tworzy długie pędy, które mogą się przewieszać lub malowniczo piąć. Można je także przycinać, jeśli są za długie.
Roślina powinna być umieszczona w widnym miejscu o rozproszonym świetle. Lubi regularne podlewanie, ale trzeba uważać, żeby jej nie przelewać. Doceni zraszanie. W praktyce jest łatwa w uprawie.
Eszynantus
Ma przepiękne kwiaty w pomarańczowym, czerwonym lub bordowym kolorze (od nich wzięła się ich angielska potoczna nazwa lipstick plant, czyli roślina szminka).
Reklama
To dość wymagająca roślina. Potrzebuje rozproszonego światła, regularnego podlewania i wilgotnego powietrza. W czasie kwitnienia powinna być zasilana nawozem.
Cissus
Roślina ta była kiedyś obecna niemal w każdym mieszkaniu, teraz jest rzadziej spotykana, ale warto sobie o niej przypomnieć. Potrzebuje mało światła, można ją uprawiać w pomieszczeniach północnych i wschodnich. Nie przeszkadzają jej dym i zanieczyszczone powietrze. Nie ma specjalnych wymagań co do temperatury. Potrzebuje lekko kwaśnej i wilgotnej ziemi. Warto ją podlewać niezbyt obficie, ale często.
Filodendron pnący
To pnącze o długich pędach i ładnych liściach o sercowatym kształcie. Mogą one być zielone, ale są też odmiany pstrokate – z białymi lub różowymi przebarwieniami. Pędy filodendronów rosną szybko, ale można je przycinać oraz niemal dowolnie zawijać i prowadzić na podporach.
Filodendrony są wytrzymałe na różne warunki i dość dobrze znoszą czasowe przesuszenie. Nie należy ich tylko wystawiać na bezpośrednie, mocne słońce.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
Autor rozważań ks. Maciej Jaszczołt to kapłan archidiecezji warszawskiej, biblista, wikariusz archikatedry św Jana Chrzciciela w Warszawie, doświadczony przewodnik po Ziemi Świętej. Prowadzi spotkania biblijne, rekolekcje, wykłady.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
