Parafia św. Kingi w Kuźnicy Marianowej istnieje dwadzieścia lat. Została wydzielona z parafii św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Dźbowie. Przedtem był tu tylko punkt dojazdowy. – Kuźniczanie mają silne poczucie przynależności do tego miejsca. Od zawsze czuli swoją odrębność. Uczyłem w szkole podstawowej i gimnazjum w Dźbowie, więc wiem, że te odrębności były – śmieje się ks. Mariusz Woźniak, proboszcz parafii od momentu jej powołania i moderator Dzieła Biblijnego w Archidiecezji Częstochowskiej.

Zapragnęli, i mają!

Wierni zbudowali kościółek na miejscu starej kapliczki z 1886 r. Wtedy kilku pielgrzymów idących na Jasną Górę zachorowało na cholerę i tutaj zmarło. Pochowano ich i na pamiątkę wzniesiono małą kapliczkę.

– Kiedy na początku XXI wieku abp Stanisław Nowak był u nas z wizytą duszpasterską i zobaczył, jak liczną grupę stanowimy, zgodził się na nową parafię – wspomina ksiądz proboszcz. – Chcieliśmy mieć kościół blisko siebie, bo to zawsze milej i przyjemniej – potwierdza Teresa Kobos. – Ludzie tutejsi bardzo sobie cenią to, że mają swoją parafię. W młodości musieli iść wiele kilometrów w deszczu lub skwarze do Dźbowa – dodaje ks. Woźniak.

Przepisują Biblię

Charyzmatem kuźniczańskiej wspólnoty jest duszpasterstwo biblijne. – Parafialną Niedzielę Biblijną zainaugurowaliśmy w naszej placówce jeszcze przed oficjalnymi obchodami ogólnopolskiego Tygodnia Biblijnego i Narodowego Dnia Czytania Pisma Świętego. Co roku w ramach tych działań, a także w Niedzielę Słowa Bożego ręcznie przepisujemy poszczególne księgi biblijne. Mamy już przepisane Ewangelie, a teraz przepisujemy Dzieje Apostolskie. Zaangażowanych w to jest ok. 20% parafian. Przepisywanie Biblii pozwala na dłuższe zatrzymanie się nad jej treścią. Organizujemy również maratony biblijne organizowane przez młodzież przygotowującą się do bierzmowania. Mamy też krąg biblijny, który spotyka się raz w miesiącu – przedstawia duszpasterskie spectrum ks. Woźniak i dodaje: – Teraz proszę jeszcze, by wierni mieli w swoich smartfonach aplikację z tekstem Pisma Świętego, by – jak mówi papież Franciszek – mieć je w kieszeni. Młodzież przygotowująca się do bierzmowania ma obowiązek instalacji biblijnej aplikacji na telefonie. Chcę, by wierni mieli przekonanie, że Pismo Święte jest blisko nich, a nie tylko w kościele.

Rodzinnie

– W naszej parafialnej rzeczywistości nie odprawiamy osobnych Mszy św. dla starszych, młodzieży czy dla dzieci, ponieważ tutaj przychodzą do kościółka całe rodziny. Na jednej ulicy obok siebie są domy spokrewnionych rodzin, które się wzajemnie dopingują, by nie opuszczać niedzielnej Eucharystii – tłumaczy ksiądz proboszcz dobre parafialne nawyki i podkreśla: – Wiara powinna wypracowywać pewne nawyki. W mieście, jeśli się nie pójdzie do kościoła, to nikt nie zauważy, ale tutaj, w wiejskiej dzielnicy Częstochowy, zaraz się ktoś zapyta: dlaczego ja cię dzisiaj na Mszy św. nie widziałem?

Chodzi o przyszłość

Ksiądz proboszcz obawia się utraty młodzieży. – Jest poważne zagrożenie, ponieważ młodzi mają teraz deficyt czasu; chodzą na dodatkowe zajęcia, korepetycje, a potem buszują w internecie. Trudno jest się wbić w międzyczasie z jakąkolwiek propozycją dla nich. Młodzi odchodzą od Kościoła, nawet nie wiedząc o tym, że powoli dryfują na jego obrzeża. Szansą na ich zatrzymanie jest precyzyjne wbicie się z atrakcyjną ofertą w ich czas – podaje sposób działania i wskazuje na szansę, jaką dają lekcje katechezy w szkole. – Nie zgadzam się, by wyprowadzać religię ze szkół, bo jeżeli nie ma młodzieży w kościele, to właśnie w szkole możemy się z nią skonfrontować. Ona jest mądra, tylko trzeba ją twórczo zaciekawić. Udało się, niestety, naszej młodzieży wmówić, że wiara nie ma nic wspólnego z ich codziennym życiem – analizuje sytuację duszpasterz.

Zbigniew Kołaczyk ma czworo dzieci. Synowie byli ministrantami. Kiedy dorośli, to ich zapał religijny znacznie osłabł. Teraz ojciec martwi się z tego powodu, ale też szanuje ich wolność. Pan Zbigniew zwierza się Niedzieli, że jest „dotknięty wiarą” i życzy wszystkim, by tego „dotknięcia” doświadczyli. – Młodzi żyją teraz w zupełnie innym świecie i nie zdają sobie sprawy, że są uczestnikami nie do końca rzeczywistego świata, wykreowanego przez media i internet. Kiedy jednak dojdą do pewnego wieku, kiedy coś ważnego ich dotknie, to wrócą do Kościoła, bo nie ma innej drogi – zapewnia mająca czterdziestoletni staż małżeńskim Teresa Kobos.

Garść optymizmu

– Większość ludzi powiedziałoby, że chodzenie do kościoła to jest obowiązek, niektórzy, że niechodzenie doń jest kwestią mody. A przecież służenie przy ołtarzu to jest spotkanie z żywym Jezusem. Ludzie, którzy mówią, że wierzą w Boga, a nie uczęszczają na Mszę św., to tak, jakby mówili drugiemu człowiekowi przez internet: kocham cię, a unikaliby widzenia twarzą w twarz – zauważa czternastoletni ministrant i członek chóru jasnogórskiego „Pueri Claromontani”, Oliwier Markiewicz.

Edmund Skalik jest szafarzem od początku istnienia parafii. – Jako dziecko z mamą co niedzielę chodziliśmy cztery kilometry do kościoła w Dźbowie, przez pola, i to często w gumiakach. Teraz moje dzieci, wnuki też uczęszczają na nabożeństwa, i to mnie cieszy. Moja posługa szafarza jest dziękczynieniem Bogu za moje życie, rodzinę, za to, co osiągnąłem – zapewnia p. Edmund.

Modlitewny szturm

W parafii działa sześć róż Żywego Różańca, co stanowi ok. 30% osób dorosłych. Grupa modlitewna powstała dwa lata przed erygowaniem nowej parafii, dzięki staraniom Leokadii Świeżej, pierwszej zelatorki w Kuźnicy Marianowej. – Modlimy się o zdrowie, za Ojczyznę, o pokój i o nasze lokalne sprawy – przedstawia intencje p. Leokadia.

– Jestem najnowszym nabytkiem wspólnoty różańcowej – śmieje się Anna Kurpios i podkreśla: – Przyszłam tutaj, bo chcę się modlić za innych. Oni bardzo potrzebują naszej modlitwy. Łaską jest modlić się za innych. – Parafia jest po to, aby się wspólnie modlić, spotykać się i rozmawiać – wskazuje podstawowe powody obecności w kościele Jadwiga Maciąg, która przyszła z wnuczką Anną Małek, uczennicą liceum. Rozmawiamy już po Mszy św. i po modlitwie różańcowej. – Bardzo kocham babcię, bo ona zawsze mnie wspiera. Wierzę w Pana Boga, który jest moją ostoją i daje mi wewnętrzny spokój – mówi pięknym głosem Ania.

Chodzi o zbawienie

– Przychodzenie do kościoła jest przyjemnością. A w dodatku mamy dobrego proboszcza, z którym po przyjacielsku można porozmawiać – mówi Zenon Kobos.

– Po każdym kazaniu księdza proboszcza mamy coś do przemyślenia, jakąś wskazówkę, którą w ciągu tygodnia możemy realizować. Przecież chodzi w tym wszystkim o nasze zbawienie – zaznacza na koniec Alina Pelc.

Parafia św. Kingi znajduje się przy ul. Zdrowej 68 w Częstochowie.