Zapewne każdy z nas, wierzących, ma w swoim domu krucyfiks. U jednych ma swoje szczególne miejsce na ścianie, u drugich zajmuje centralne miejsce w domowym ołtarzyku. U wschowskich franciszkanów szczególną czcią otaczany jest stary, piękny, dębowy krzyż, pochodzący jeszcze z dawnego kościoła spalonego przez luteran w 1558 r. Wrzucony do dołu, przywalony gruzem, cudownie ocalał i doczekał się powrotu zakonników, którzy odnaleźli go w 1638 r. podczas kopania fundamentów pod nowy kościół.

Jedyna pamiątka

Ojciec Klaudiusz Michalski opowiada, że bracia przybyli do Wschowy w 1455 r., w połowie XVI wieku mieli wielki konflikt z protestantami, ich pierwszy kościół miał już wtedy ok. 100 lat. – Został on spalony w 1558 r., zaś krzyż zrzucony do dołu i przywalony gruzem. Po 80 latach, kiedy bracia powrócili w to miejsce, kopiąc fundamenty pod nowy kościół, odnaleźli krzyż. Jest on najstarszym elementem wystroju w naszym barokowym kościele, pochodzącym z połowy XVII wieku, a konsekrowanym w 1652 r. Dopiero 100 lat później została dobudowana wieża, a krzyż został przeniesiony do wybudowanej kaplicy, która nosi nazwę Krzyża Świętego. Pod kaplicą jest krypta, gdzie są pochowani przede wszystkim zakonnicy albo dobrodzieje – mówi gwardian i proboszcz parafii św. Józefa we Wschowie.

– Krzyż był czczony przede wszystkim dlatego, że przetrwał jako jedyna pamiątka z pierwszego kościoła fundacji franciszkanów. Jest to sanktuarium Krzyża Świętego, choć nieoficjalnie ogłoszone – dodaje o. Michalski. Kaplicę wybudowano w 1731 r. przy głównym wejściu kościoła. Posiadała kryptę grzebalną, która odpowiadała wielkością dzisiejszej, z tym że była niższa, sklepienie sięgało wysokości dzisiejszego chórku. W 1733 r. z fundacji dziedzica Dębowej Łęki Franciszka Koszuckiego zbudowano w kaplicy ołtarz dla figury Ukrzyżowanego. Po obu stronach ołtarza umieszczone zostały tablice z napisem w języku niemieckim i po łacinie, opisujące dzieje figury Ukrzyżowanego.

Kaplica adoracji

Krzyż nosi miano cudownego. Kronika odnotowuje bowiem przypadki cudownych uzdrowień, które zostały przez ludzi doświadczone podczas modlitwy przed tym krzyżem. Podaje, że w 1762 r. łaskę zdrowia otrzymała Anna Żółtowska, a w 1780 r. Maciej Radoliński.

Kaplica ma monitoring, zimą jest ogrzewana i bardzo przytulna. Obecnie od kilkunastu lat odbywa się w niej całodzienna adoracja Najświętszego Sakramentu. – Oprócz tego, że w naszym kościele jest ten piękny dębowy, zabytkowy krzyż z połowy XV wieku, to później bracia postarali się (co zresztą nie było dla nich takie trudne, bo od wieków opiekują się miejscami świętymi w Ziemi Świętej) o potwierdzone dokumentami relikwie Krzyża Świętego, które mamy w klasztorze, a które były bardzo często razem wystawiane przy cudownym Krzyżu. Istniały też bractwa, których celem było rozpowszechnianie nabożeństw pasyjnych, a przede wszystkim Drogi Krzyżowej, bo w 1748 r. zostały dobudowane krużganki, w których umieszczono piękne stacje pasyjnego nabożeństwa, co również w jakiś sposób wiązało się wokół cudownego krzyża – kończy gwardian.