W tych dniach doświadczamy tajemnicy „świętych obcowania”. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Wierzymy we wspólnotę wszystkich wiernych chrześcijan, a mianowicie tych, którzy pielgrzymują na ziemi, zmarłych, którzy jeszcze oczyszczają się, oraz tych, którzy cieszą się już szczęściem nieba, i że wszyscy łączą się w jeden Kościół; wierzymy również, że w tej wspólnocie mamy zwróconą ku sobie miłość miłosiernego Boga i Jego świętych, którzy zawsze są gotowi na słuchanie naszych próśb” (KKK 962). W tym dogmacie wiary zawiera się prawda o wyjątkowej wspólnocie Kościoła pielgrzymującego (walczącego), triumfującego (chwalebnego) i cierpiącego (oczyszczającego się). To szczególny „układ krążenia” łaski i zasług oraz solidarność wszystkich członków Kościoła.

1 listopada Kościół wspomina nie tylko oficjalnie uznanych świętych – tych beatyfikowanych i kanonizowanych – ale także tych, którzy już osiągnęli zbawienie i przebywają w niebie. To nasi orędownicy u Boga i wzory do naśladowania. Dziś w jednej uroczystości oddajemy chwałę wszystkim świętym.

Dzień Zaduszny to czas wzmożonej modlitwy za wszystkich wiernych zmarłych. Wspomnienie to wprowadził św. Odylon – opat benedyktynów w Cluny we Francji. W 998 r. zarządził modlitwy za dusze wszystkich zmarłych 2 listopada. Kościół w tym dniu wspomina zmarłych pokutujących za grzechy w czyśćcu. Chodzi więc o dusze, które zeszły z tego świata w łasce uświęcającej i są w przyjaźni z Bogiem, lecz nie mogą wejść do nieba, gdyż mają pewne długi do spłacenia Bożej sprawiedliwości.

Tegoroczne świętowanie przy grobach musimy rozłożyć na kilka dni. Na pewno nie zabraknie modlitwy za zmarłych i perspektywy nadziei życia z Bogiem w niebie.