Patrzymy na ich świadectwo, trud, bąble, ale i szczerą radość, z jaką idą do Matki. Trzeba nakarmić strudzonych wędrowców, przygotować posłanie na nocleg. A ile razy na drogę gospodynie dowożą jeszcze pyszne wypieki, świeże bułki z jagodami, owoce, kompot… A pątnicy onieśmieleni ludzką życzliwością dziękują, jak potrafią i zapewniają o modlitwie za swoich dobroczyńców. I niosą też nasze ciche prośby na Jasną Górę przed tron Maryi.

W tym roku jest inaczej. Nie widzimy wielu pielgrzymów na drogach. Idą w mniejszych grupach, sztafetami, dostosowani do wymogów sanitarnych spowodowanych epidemią. Najważniejsze jednak, że idą. Ich modlitwa, trud, świadectwo nadziei są nam dziś szczególnie potrzebne.

Piekoszów gości pątników z ostrowieckiej i sandomierskiej Nocują z 7 na 8 sierpnia. Pątnicy zatrzymują się na modlitwę w sanktuarium Matki Bożej Piekoszowskiej. Uczestników pielgrzymki przyjmują pod swój dach parafianie. – Co roku gościmy pątników z niezwykłą radością i serdecznością. Są rodziny, które przyjmują od lat pielgrzymów. Oczekują na nich. Chcemy ich przyjąć z otwartymi sercami. Wiadomo, że w tym roku pielgrzymka ma charakter sztafety, dlatego nie będzie noclegów u gospodarzy ze względu na epidemię. Również kontakty społeczne z racji zaleceń sanepidu muszą być ograniczane, jednak spodziewamy się u nas grupy pątników zmierzających na Jasną Górę. Przyjmiemy ich, jak zawsze, z otwartością – mówi ks. Michał Haśnik przed pielgrzymką.

Elżbieta i Grzegorz Wawrzeńczyk z Micigozdu koło Piekoszowa mówią, że dla ich rodziny jest to ważne wydarzenie. – Zazwyczaj mamy kontakt z osobami, które u nas nocowały. Zgłaszają się wcześniej, pytając czy mogą do nas przyjść na nocleg. Czasem jest to pięć, a czasem osiem osób. Były u nas rodziny, starsi ludzie, porządkowi, chłopcy, dziewczęta. Córka Kamila jest w szkole muzycznej i ogromnie ucieszyła się, gdy nocowała u nas grupa muzyczna. Razem grali i śpiewali. Sami byliśmy kiedyś pielgrzymami i znamy ten trud. Dlatego zawsze chcemy ugościć ich jak najlepiej. Teraz już nie chodzimy na pielgrzymki, ale jesteśmy we wspólnocie Domowego Kościoła. Doceniamy jednak świadectwo tych, którzy idą na Jasną Górę, ich wysiłek, entuzjazm i wiarę – opowiada Elżbieta.

Wdzięczność zostaje

– Sam w młodości byłem pielgrzymem. Z pielgrzymką kielecką szedłem 18 razy, wcześniej z warszawską. W 1981 r. szło w niej 52 tys. ludzi. Jednak to były inne czasy. To była jedyna pielgrzymka w kraju. Spaliśmy wyłącznie w namiotach, był jedynie suchy prowiant, ale przetrwaliśmy te dziewięć dni. Goszcząc pielgrzymów oddaję to, co kiedyś otrzymałem, gdy ludzie zapraszali na nocleg, dzielili się, czym mieli. Ta wdzięczność pozostaje – mówi ks. Edward Nowak – proboszcz parafii w Książu Wielkim. – Pielgrzymi z przemyskiej co roku zatrzymują się w trzech naszych parafiach: w Książu Wielkim, Książu Małym i Słaboszowie. Zakwaterowani są w różnych wioskach, gdzie przyjmują ich z wielką życzliwością gospodarze. To duża grupa stąd, dzięki uprzejmości dyrekcji, niektórzy również nocują w szkołach – opowiada ks. Edward Nowak. Książ Wielki gościł na początku lipca 40. Archidiecezjalną Pieszą Pielgrzymkę Przemyską. Grupa 150 pątników szła w systemie sztafetowym z księżmi, siostrami zakonnymi. Wspólnie modlili się w kościele w czasie Mszy św. Pątników prowadził abp Adam Szal, który – jak nam wiadomo – przeszedł cała trasę z pielgrzymami. 9 lipca Książ Wielki gościł z kolei kilkunastu pielgrzymów rowerowej z Tarnowa. Koło Gospodyń Wiejskich zadbało dla nich o posiłek. Odjechali wdzięczni i zadowoleni.

Przechodząca pielgrzymka wyzwala w ludziach dobro i mobilizuje do wspólnego działania

Podziel się cytatem

Jak starzy przyjaciele

Jolanta Motyl z parafii Nowy Korczyn od piętnastu lat przyjmuje grupę zajmującą się organizacją zaplecza liturgicznego i zakrystii w rzeszowskiej pielgrzymce. Stanowi ją zespół kilkunastu przyjaciół i zgrana ekipa odpowiadająca za przygotowanie ołtarza, krzesła, bieliznę ołtarzową, szaty liturgiczne etc. – To wspaniali ludzie, cudowne środowisko. Wśród nich są Jan i Małgorzata Frącz z dziećmi. Kiedy są w trasie, zawsze dzwonią z pytaniem, czy ich przyjmiemy? Do dyspozycji oddajemy im cztery pokoje, gotuję pyszną zupę, jeśli akurat wypada niedziela to rosół, piekę kilka tradycyjnych ciast. Ale oni nie są wymagający. My już się znamy jak starzy przyjaciele. Po wspólnym obiedzie zawsze przynajmniej dwie godziny spędzamy na rozmowie przy kawie. Opowiadamy, co u nas słychać, co u dzieci. Ja pamiętam jeszcze, jak ich dzieci były małe, szły razem z rodzicami w pielgrzymce. Teraz to już studenci i wciąż chodzą pieszo na Jasną Górę. Podziwiam ich oddanie pielgrzymce. Teraz są w wieku 50, 60 plus, a i tak idą. Nawet jak mają obowiązki służbowe, to wyjeżdżają na dzień do Rzeszowa i znowu wracają.

Pielgrzymom gra Orkiestra Dęta

– Przedtem także przyjmowałam pielgrzymów. Pamiętam dom był jeszcze niewykończony, brakowało okien. Mocno padało, kiedy pielgrzymi dotarli do Nowego Korczyna, nie bardzo mogli wszyscy znaleźć nocleg. Żal mi się zrobiło tej młodzieży. Chodźcie – powiedziałam do nich. Było wtedy u nas aż 45 osób. Zajęli cały dom. Najważniejsze, że nie padało im na głowy. W strachu po ludzku pomyślałam: Boże! Tylko co ja im dam wszystkim jeść? Miałam jakiś żur, kiełbasę, jajka, bigos, tylko czy nie zabraknie? Przecież szykowałam się na dużo mniej osób. Pobiegłam jeszcze do sklepu… Proszę sobie wyobrazić, że starczyło dla wszystkich, do dziś nie wiem jak to się stało – opowiada Jolanta Motyl.

– Rano zawsze pielgrzymi mają u nas Mszę św. Potem moment wytchnienia przed drogą i wyruszają w trasę. I to jest ten najbardziej wzruszający moment, bo na rogatkach miasta żegna ich Młodzieżowa Orkiestra Dęta z Nowego Korczyna im. Jana III Sobieskiego. Na ulice wychodzą ludzie, machają. Wielu zakręci się łza, ktoś wspomina jak sam szedł. Pątnicy zapewniają o modlitwie, pamięci i o tym, że wrócą. Tym razem jednak będzie nieco inaczej.

Gościnność to piękna cecha

43. Pielgrzymka Rzeszowska na Jasną Górę będzie miała inny charakter. Organizatorzy napisali już list do proboszcza ks. Pawła Majewskiego, dziękując wszystkim parafianom za poprzednie lata, za dar gościnności, jakiej doświadczają zawsze w Nowym Korczynie i w sanktuarium św. Kingi. Grupa kapłanów wyruszy w drogę i poniesie wszystkie intencje pielgrzymów na Jasną Górę przed tron Matki Bożej Częstochowskiej. W Nowym Korczynie zatrzymają się na Mszę św. 8 sierpnia.

Biblijne opisy zawierają wiele historii o gościnie. Począwszy do Abrahama, który przyjął trzech strudzonych wędrowców w upalny dzień, a tak naprawdę ugościł samego Boga. Wiemy, jak zmieniło go to spotkanie. „Nie zapominajmy o gościnności, gdyż przez nią niektórzy, nie wiedząc, aniołom dali gościnę” – napisał autor listu do Hebrajczyków (13, 2 ). Gościnność jest tożsama od wieków z naszą kulturą, mówi się „staropolska gościnność”, „Gość w dom, Bóg w dom”. Oby w nas ta piękna cecha pozostała.