Był zima, noc sylwestrowa. O północy u ojców paulinów przy ul. Antoniego zaplanowano Eucharystię. Żeby tam dojść, trzeba było pokonać sylwestrowy potok pijanych kobiet i mężczyzn, przedrzeć się przez korowody aut i ominąć jakoś leżących na chodniku ludzi. Pod ścianą budynku Nowych Horyzontów w potarganych rajstopach leżała dziewczyna. Była tak pijana, że nie mogła zrobić kroku. Za rogiem, już przy Antoniego, wyskoczyło nagle z bramy dwóch chłopaków. Młode, przerażone twarze, rozbiegane oczy. – Gdzie jest Magda? – krzyczał jeden. – Nie wiem, pamiętam tylko, jak ktoś przyłożył jej w twarz, a dalej już nie widziałem, bo nas wyrzucili… – padła odpowiedź. W Pasażu Niepolda dudniąca muzyka mieszała się z krzykiem jakiejś kobiety. Była noc i było jasno od petard.

Weszłam do kościoła. Po pierwsze: kontrast. Szokujący kontrast. Grube mury kościoła nie przepuszczały do środka ani muzyki, ani krzyków. Chrystus w monstrancji, Maryja w jasnogórskiej Ikonie i coraz więcej ludzi. Po co przyszli? Po co podejmowali wysiłek omijania pijanych, wysłuchiwania przekleństw, poczucia bólu w sercu na widok odurzonych i wykrzywionych twarzy? Co ich tu przywołało?

Zaczęła się Msza i zrozumiałam, że to Sanktuarium Jasnogórskiej Matki Kościoła w centrum Europejskiej Stolicy Kultury jest oazą na pustyni. Że ojcowie paulini, pełniąc codziennie przez kilka godzin spowiedniczy dyżur przy Antoniego, rozdają Żywą Wodę, o której mówił Jezus. I robią to cierpliwie i konsekwentnie, mimo że za bramą kościoła szaleje pustynna burza.

Tam, gdzie jest Jezus i Jego Matka, zawsze jest Życie, zawsze jest Woda. A czasem, gdy zaistnieje potrzeba, nawet zamieniona w Wino. Matka zawsze czeka i chce pomóc…

Może warto 26 sierpnia, w dniu Jej jasnogórskich imienin, wpaść do kościoła przy ul. Antoniego, nazywanego Jasną Górą Wrocławia, na spotkanie z Matką?