Mowa o Wolontariacie Misyjnym Salvator (WMS). „Dopóki żyje na świecie choćby jeden tylko człowiek, który nie zna i nie kocha Jezusa Chrystusa Zbawiciela Świata, nie wolno ci spocząć” – słowa założyciela Salwatorianów, sł. Bożego o. Franciszka Jordana są źródłem działalności tego wolontariatu, a jego główna misja polega na dzieleniu się wiarą z tymi, którzy jeszcze nie poznali Jezusa.

Formacja

– To wolontariat misyjny, czyli każdy, kto chce wyjechać na misje, musi być człowiekiem wierzącym i ewangeliczne ideały stawiać na pierwszym miejscu. To jest podstawowy element. Wolontariat to nie tylko wysiłek fizyczny, ale też praca formacyjna przez cały rok – wyjaśnia ks. Mirosław Stanek SDS, dyrektor WMS.

Wolontariat istnieje od 2011 r. Wtedy pierwsze osoby wyjechały wraz z księżmi salwatorianami na misje do Albanii. W Trzebini znajduje się główna siedziba organizacji, zarządzająca pozostałymi regionami, do których należą: Wrocław, Śląsk, Kraków, Lublin, Warszawa oraz Elbląg. Każdy z nich liczy ponad 20 osób. W regionach raz w miesiącu od października do czerwca odbywają się tzw. spotkania regionalne, podczas których wolontariusze uczestniczą we Mszy św., konferencji, pracy w grupach oraz dyskusjach. Ma to na celu budowę braterskiej wspólnoty.

Trzy razy w roku organizowane są spotkania ogólnopolskie. – Wszyscy zjeżdżamy w jedno miejsce. Największe jest spotkanie wiosenne, które przygotowuje bezpośrednio do wyjazdu misyjnego. Podczas tego typu zjazdów są różnego rodzaju warsztaty psychologiczne, kursy pierwszej pomocy, medycyny podróży oraz medycyny tropikalnej – wymienia ks. Mirosław.

Misje

Główna działalność wolontariatu to wyjazdy zagraniczne, których celem jest głoszenie Dobrej Nowiny. Odbywają się one najczęściej w okresie wakacji letnich. Trwają średnio od 2 tygodni do 3 miesięcy w przypadku placówek europejskich, takich jak: Rumunia, Węgry, Gruzja. Natomiast w krajach pozaeuropejskich (np. Indie, Filipiny, Zambia) trwają od 2 miesięcy do roku. – Najwięcej wyjazdów organizujemy do Albanii – wylicza ks. Mirosław.

Aby wyjechać na misję na terenie Europy trzeba mieć ukończone 18 lat oraz odbyć roczną formację poprzedzającą wyjazd. – Chodzi o przygotowanie na płaszczyźnie duchowej, ale również psychologicznej i związane z różnego rodzaju bezpieczeństwem podróży. Każdy z wyjeżdżających jest też zobowiązany do tego, żeby przejść testy psychologiczne – dodaje ks. Dyrektor. Wyjaśnia, że świadczona przez wolontariuszy pomoc jest różna i zależy od miejsca wyjazdu. W Europie w większości jest to animacja zajęć wakacyjnych z dziećmi ze środowisk zaniedbanych. W krajach afrykańskich – praca w slumsach z dziećmi ubogimi oraz pomoc medyczna. W przypadku dalszych i dłuższych wyjazdów lista wymagań, które stawia się przed wolontariuszami, jest znacznie dłuższa, a minimalny staż w WMS to 2 lata.

Doświadczenia

Magdalena Kaczor w listopadzie 2015 r. wyjechała na misję do Meksyku, gdzie spędziła 6 miesięcy. Na co dzień posługiwała w San Francisco de Campeche, w placówce salwatoriańskiej. Dwa weekendy w miesiącu spędzała w zaprzyjaźnionej parafii na wsi, w Bolonchén.

– Wolontariat misyjny w Meksyku uświadomił mi, że misją jest całe moje życie. Niezależnie od tego, gdzie byłam, gdzie przebywam teraz, i co robię – zawsze jestem powołana do dzielenia się miłością – mówi wolontariuszka. Dodaje, że misyjny wyjazd to również bagaż doświadczeń na całe życie: – Odkryłam, że będąc blisko Pana Boga, odnajduję szczęście nawet z dala od najbliższych. Życie w innej kulturze, klimacie, mentalności wiele mnie nauczyło. Nie miałam nic, ale też niczego mi nie brakowało. Nauczyłam się doceniać to, co najważniejsze i cieszyć się jeszcze bardziej z każdego dnia. Czasem trudno to osiągnąć, jeśli nie wychylamy się poza naszą strefę komfortu. Wolontariat Misyjny Salvator z pewnością dał mi możliwość, by tę strefę przekraczać i doświadczać wielu niesamowitych rzeczy w przyjaźni z Bogiem i ludźmi – mówi Magdalena.

Powołanie do dzielenia się miłością realizowała także śp. Helena Kmieć, wolontariuszka WMS, która tragicznie zginęła podczas misji w Boliwii. – Była kilkakrotnie na misjach krótszych i dłuższych. Z jednej strony bardzo delikatna, ale o niezwykle silnej osobowości, co pozornie się wyklucza. Całym swoim życiem dawała świadectwo – wspomina ks. Mirosław. Świadectwo powołania do dzielenia się miłością.