Podajemy analizę prawną ks. prof. Ireneusza Wołoszczuka:

Dyrektorowi Szpitala im. Świętej Rodziny zarzuca się złamanie artykułu 30 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Tymczasem artykuł ten stanowi: "Lekarz ma obowiązek udzielać pomocy lekarskiej w każdym przypadku, gdy zwłoka w jej udzieleniu mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki".

Z tego zapisu nie wynika w żaden sposób obowiązek dokonania aborcji, jeśli nie jest zagrożone bezpośrednio życie matki, a tym bardziej udzielenia informacji, kto aborcji mógłby dokonać. Poza tym z przyrzeczenia lekarskiego (bo przysięga Hipokratesa najwyraźniej polskich lekarzy już nie obowiązuje) również taki obowiązek nie wynika.

Wystarczy zapoznać się z jego tekstem: „Przyjmuję z szacunkiem i wdzięcznością dla moich Mistrzów nadany mi tytuł lekarza i w pełni świadomy związanych z nim obowiązków przyrzekam: - obowiązki te sumiennie spełniać; - służyć życiu i zdrowiu ludzkiemu; - według najlepszej mej wiedzy przeciwdziałać cierpieniu i zapobiegać chorobom, a chorym nieść pomoc bez żadnych różnic, takich jak: rasa, religia, narodowość, poglądy polityczne, stan majątkowy i inne, mając na celu wyłącznie ich dobro i okazując im należny szacunek; - nie nadużywać ich zaufania i dochować tajemnicy lekarskiej nawet po śmierci chorego; - strzec godności stanu lekarskiego i niczym jej nie splamić, a do kolegów lekarzy odnosić się z należną im życzliwością, nie podważając zaufania do nich, jednak postępując bezstronnie i mając na względzie dobro chorych; - stale poszerzać swą wiedzę lekarską i podawać do wiadomości świata lekarskiego wszystko to, co uda mi się wynaleźć i udoskonalić”.

Nawet to „nowoczesne” przyrzeczenie nijak nie usprawiedliwia przymuszania lekarza do dokonania aborcji lub choćby wskazania innego lekarza, który aborcji mógłby dokonać.

Zarzuca się prof. Chazanowi złamania art. 7 Kodeksu Etyki Lekarskiej, który stanowi: „W szczególnie uzasadnionych wypadkach lekarz może nie podjąć się lub odstąpić od leczenia chorego, z wyjątkiem przypadków nie cierpiących zwłoki. Nie podejmując albo odstępując od leczenia lekarz winien wskazać choremu inną możliwość uzyskania pomocy lekarskiej”. Z tym jednak, że uznanie aborcji chorego lub niepełnosprawnego za „leczenie” jego lub matki jest nie tyle nawet interpretacją rozszerzoną, co całkowitym fałszem! Dlatego art. 7 Kodeksu Etyki Lekarskiej do przypadku prof. Chazana zupełnie nie ma zastosowania.

Dodatkowo krytycy profesora powołują się na ustawę o ochronie płodu i warunkach dopuszczania ciąży.

Cytowany Art. 4b mówi: "Osobom objętym ubezpieczeniem społecznym i osobom uprawnionym na podstawie odrębnych przepisów do bezpłatnej opieki leczniczej przysługuje prawo do bezpłatnego przerwania ciąży w publicznym zakładzie opieki zdrowotnej".

Tymczasem powyższy zapis nie oznacza prawa do przerwania ciąży, a jedynie prawo do "nieodpłatności przerwania ciąży" zgodnie z art. 4a, w którym jest mowa, kiedy przerwanie ciąży "jest dopuszczalne". Oto te przypadki:

Przerwanie ciąży może być dokonane wyłącznie przez lekarza, w przypadku gdy: 1) ciąża stanowi zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety ciężarnej, 2) badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu, 3) zachodzi uzasadnione podejrzenie, że ciąża powstała w wyniku czynu zabronionego.

Dopuszczalność przerwania ciąży nie jest tym samym co prawo do przerwania ciąży, które mogłoby być egzekwowane wobec konkretnego lekarza lub konkretnej placówki służby zdrowia. Dopuszczalność czynu w polskim prawie nie oznacza obowiązku dokonania powyższego czynu przez kogokolwiek.

Profesor powołuje się na klauzulę sumienia. W polskim prawie wynika ona z art. 39 Ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty z 5 grudnia 1996. Klauzula nie upoważnia lekarza do powstrzymania się od leczenia pacjenta w ogóle (tj. powstrzymania się od wszystkich możliwych do udzielenia mu świadczeń zdrowotnych), lecz wyłącznie do powstrzymania się od wykonania tych świadczeń zdrowotnych, które są niezgodne z jego sumieniem. Jest to więc ograniczone prawo do odmowy leczenia.

Uregulowania dotyczące klauzuli sumienia znajdują się także w Kodeksie Etyki Lekarskiej (KEL). Zgodnie z treścią art. 7, w szczególnie uzasadnionych wypadkach lekarz może nie podjąć się lub odstąpić od leczenia chorego, jednakże z wyjątkiem przypadków nie cierpiących zwłoki. Nie podejmując albo odstępując od leczenia, lekarz powinien jednak wskazać choremu inną możliwość uzyskania pomocy lekarskiej. Przepis ten jest powiązany z art. 4, w myśl którego dla wypełnienia swoich zadań lekarz powinien zachować swobodę działań zawodowych, zgodnie ze swoim sumieniem i współczesną wiedzą medyczną. Klauzula sumienia dotyczy nie tylko lekarzy, ale również pielęgniarek i położnych.

W myśl przepisów obowiązującego prawa konflikt z sumieniem może dotyczyć jedynie danego świadczenia zdrowotnego, a nie osoby pacjenta. Kwestie klauzuli sumienia dookreśla art. 4 Kodeksu Etyki Lekarskiej, który stanowi: „Dla wypełnienia swoich zadań lekarz powinien zachować swobodę działań zawodowych, zgodnie ze swoim sumieniem i współczesną wiedzą medyczną”. Także ten artykuł nie daje żadnych przesłanek, aby kwestionować postępowania prof. Chazana.

Trzeba jeszcze dodać, że klauzula sumienia jest podstawowym prawem człowieka, nie tylko lekarza, a nawet obowiązkiem! Potwierdzeniem tej tezy jest, ni mniej ni więcej, proces norymberski. W tym unikatowym w dziejach świata procesie zostali osądzeni dygnitarze nazistowskich Niemiec. Od 20 listopada 1945 do 14 kwietnia 1949 przeprowadzono łącznie 13 procesów norymberskich wytoczonych przeciwko osobom odpowiedzialnym za zbrodnie nazistowskie z czasu III Rzeszy.

Sędziami i oskarżycielami w głównym procesie norymberskim byli przedstawiciele tzw. „Czterech Mocarstw” – Wielkiej Brytanii, Francji, Związku Radzieckiego i Stanów Zjednoczonych. Natomiast 12 procesów następczych były prowadzonych już wyłącznie przed amerykańskimi Trybunałami Wojskowymi, co spowodowane było rosnącymi rozbieżnościami między wielkimi mocarstwami. Łącznie w stan oskarżenia zostało postawionych 185 osób: 39 lekarzy i prawników, 56 członków SS i policji, 42 przemysłowców i kierowników, 26 przywódców wojskowych, 22 ministrów i wysokich przedstawicieli rządowych. Art. 26 Statutu Londyńskiego stanowił, iż wyroki procesów norymberskich są ostateczne i niezaskarżalne, co znaczy że - inaczej niż we wszystkich sądach powszechnych - skazani nie mieli nawet prawa do apelacji.

Za co zostali skazani dygnitarze Trzeciej Rzeszy? Za złamanie prawa? Absolutnie nie. Wszyscy oni wypełniali bardzo skrupulatnie prawa swojego państwa i rozkazy przełożonych. Zostali skazani za to, że złe i zbrodnicze prawo nie spowodowało u nich sprzeciwu; za to, że nie zastosowali „klauzuli sumienia”; za to, że prawo stanowione (które może być dobre, jak i zbrodnicze) uznali za wyższe od prawa naturalnego, w tym od prawa do życia.

Co więcej, takie postawienie sprawy i surowe wyroki nigdy nie wywołały protestów żadnych obrońców praw człowieka i zwolenników poglądu o wyższości prawa stanowionego nad prawem naturalnym, a także nad prawem boskim. Ten fakt jest najlepszym dowodem na to, że prawo ludzkie nie może być w sprzeczności wobec prawa naturalnego, a ostatecznym odniesieniem dla człowieka (wierzącego lub nie), i to zarówno w kwestiach moralnych jak i prawnych, jest jego sumienie.

Wreszcie ostatni argument na obronę prof. Chazana. Nawet zwolennicy dopuszczalności aborcji w każdej sytuacji uznają, że aborcja jest obiektywnie zła. Skoro więc dokonanie aborcji jest obiektywnie złe, to może być jedynie prawnie (choć moralnie już nie) dopuszczalne w pewnych przypadkach, ale w żadnym razie nie może stać się obowiązkiem prawnym dla kogokolwiek.

Z tego powodu zarzuty dla prof. Chazana są skandaliczne, bo nie wynikają ani z litery ani z ducha prawa, a jedynie z pewnej neototalitarnej ideologii, która, podobnie jak za czasów PRL, próbuje wpływać na społeczeństwo, system prawny, a co gorsza już nawet tłamsić sumienia ludzi. Takie podejście do człowieka, jego wiary, sumienia i wolności już w Polsce przerabialiśmy z bardzo tragicznym skutkiem.

Co więcej, takie rozumienie wolności jest promowane przez wszystkie mainstreamowe media. Według badań CBOS, przyzwolenie na odmowę przez lekarza podjęcia działań medycznych w przypadku, gdy są one niezgodne z jego sumieniem, lecz prawnie dopuszczone, wynosi jedynie 12-32 proc. Z możliwością powoływania się na sumienie przez farmaceutów nie zgodziło się 76 proc. badanych.

To pokazuje, jak bardzo agresywna kampania medialna przeciw klauzuli sumienia i Deklaracji Wiary okazała się skuteczna, i jak bardzo Polacy są podatni na medialne „pranie mózgu”. Z drugiej strony, jest to wielkie wyzwanie, czy wręcz dzwonek alarmowy dla środowisk katolickich i hierarchii katolickiej, ukazujące niewystarczającą obecność w mediach i relatywnie małą skuteczność przekazu katolickiego. Media katolickie, katoliccy politycy, księża i hierarchowie muszą nie tyle więcej mówić, co raczej prościej, krócej i jaśniej tłumaczyć, bo jak widać medialna papka jest dla ludzi dużo bardziej strawna niż bardzo mądre, ale językowo trudne listy i przemowy.