Pierwszy obóz adaptacyjny dla studentów odbył się w Małym Cichym w 1984 r. Od tamtej pory w pierwszych tygodniach września w Białym Dunajcu u podnóża Tatr odbywa się obóz adaptacyjny kierowany do studentów pierwszych lat studiów. Obóz ten w całości organizują studenci z Duszpasterstw Akademickich Wrocławia i Opola. Organizatorzy są wolontariuszami i nie czerpią z tego żadnych korzyści materialnych. Jeśli jesteś świeżo upieczonym posiadaczem indeksu i chcesz po wakacjach nie tylko studiować, ale wzrastać w środowisku ludzi, którzy cenią wartości - przyjedź do Białego.

Ludzie w polarach

Na malutkiej stacji w Białym Dunajcu coraz większy tłum młodych ludzi w polarach. Jest barwnie i głośno. Właśnie przyjechał pociąg relacji Szczecin - Zakopane. Z wagonów wysiadają grupy niewyspanych studentów z Wrocławia. Nad głowami powiewają transparenty z nazwami Duszpasterstw. Łopocze Horeb, Wawrzyny, Góra Św. Anny, Most, Maciejówka, Antoni, Redemptor, Nazaret, Stygmatyk, Porcjunkula, Xaverianum, Dominik... Za chwilę ponad 600 osób ruszy do wyznaczonych i przygotowanych wcześniej chat. Załatwią niezbędne formalności - opłaty, koszulki, śpiewniki, deklaracje dyżuru kuchenno-sanitarnego - i zapadną w słodki sen po podróży.

Nowa wspólnota

Obóz Duszpasterstw w Białym oficjalnie rozpoczyna Msza. Kościół pęka w szwach, dla duszpasterzy dostawia się dodatkowe krzesła. Ci, którzy już tu byli, zaznajamiają z miejscem tych, co po raz pierwszy. Atmosfera Mszy św. jest prawdziwie braterska, zawiązuje się nowa wspólnota ludzi, którzy jeszcze kilka godzin temu nie wiedzieli, że istnieją.
Wieczorek zapoznawczy, czyli oficjalna integracja mieszkańców chat, dopełnia potrzebę poznania.

Wstawaj, szkoda dnia

Kolejny dzień zaczyna się wcześnie. Nawet gdy jest zimno i deszczowo, zapał pozwala ze śpiewem na ustach odbyć pielgrzymkę do sanktuarium na Wiktorówkach. Tatry wzywają i turystyczni, odpowiedzialni za górskie wędrówki, planują kolejne wyprawy. Ci, którzy od dawna chodzą po górach, mogą wyruszyć na trudniejsze szlaki. Wstają o 6 rano i dojeżdżają busami do wyznaczonych miejsc. Ci, którzy dopiero zaczynają, mogą wyruszyć później. Nie brakuje amatorów Krupówek, którzy grubo po 11 wychodzą z chat i wyruszają do zakopiańskich cukierni. W tym czasie w kuchni i w chatach wrze. Dyżur, rozstawiony w strategicznych punktach domów (przy mopie, przy zlewie, przy ziemniakach), pracuje równym tempem.

Modlitwa i zabawa

Do 18. 45 wszyscy muszą wrócić ze swych wypraw. O tej porze rozpoczyna się Msza św. dla całego obozu. Oprawą muzyczną zajmują się kolejno muzyczni z duszpasterstw. Po Mszy i kolacji kwitnie życie imprezowe. Każda chata ma różne propozycje. Są wieczorki poezji, kabarety, dyskoteki, konferencje i filmy. W ogrodzie płoną ogniska, rozmowy ciągną się długo w noc.
Wypracowała się obozowa tradycja, że w piątek jest adoracja krzyża. Płoną świece, płyną kanony Taizé i każdy może wyszeptać Panu swoje sekrety. Często ktoś z grupy wstaje i podchodzi do krzyża leżącego przed ołtarzem, aby ucałować Chrystusa. Tego wieczoru jest też okazja do spowiedzi, wielu z niej korzysta.
Dniem wyjątkowym jest niedziela. Górscy zapaleńcy odpoczywają, wszyscy zostają na terenie wioski. Na pierwszą niedzielę obozu przypada czasem międzyduszpasterski mecz w siatkówkę i w kosza. Jest też bieg otrzęsinowy i Festiwal Piosenki Wszelakiej.

Boskie ogłuszanie ciszą

Stali bywalcy obozu mówią: „Obóz w Białym to impreza, która korzysta ze scenerii dosyć nietypowej. Nie kładzie bowiem nacisku na podkręcanie «odjazdu» czadem z głośników, ale czasem działa wręcz odwrotnie: ogłusza ciszą. Biały tak na prawdę robi właśnie to: wypuszcza ludzi tam, gdzie nie trzeba budy z Coca-Colą, dobrej dyskoteki, ani nawet dobrego sprzętu, aby było co robić. Wystarczy pięć minut fantastycznej, głuchej ciszy nad Czerwonymi Wierchami. Ciszy, która nie stoi w miejscu, ale kłębi się przemienia i dźwięczy coraz to nowym brzmieniem. Wystarczy pół minuty błękitu nad głową. Błękitu, który tężeje ku północy i pokazuje miliardy kilometrów ponad stratosferą. Wystarczy turkus stawu, lustro w które można gapić się godzinami i powtarzać sobie w duchu widząc wszystko to, co ono odbija, wszystko, co jakby na wyciągnięcie ręki: «Boże, jakie to piękne!». Obóz w Białym Dunajcu to największa wspólna inicjatywa Duszpasterstw Akademickich Wrocławia. Przygotowania trwają długo i wiążą się ze sporymi oczekiwaniami organizatorów i uczestników. Musi jednak obóz wychodzić naprzeciw potrzebom braci studenckiej dosyć efektywnie, skoro w każdej edycji Białego liczba obozowiczów rośnie. Jeśli bowiem zechcesz, w Białym Bóg przestaje być brodatym dziadkiem siedzącym gdzieś daleko na złotym fotelu i domagającym się daniny. Nie może taki być, skoro dał nam Biały Dunajec”.

Tekst powstał na podstawie opowieści Ani i Maćka